ks. biskup Józef Zawitkowski - Honorowym Obywatelem Miasta

Rada Miasta Rawa Mazowiecka uchwałą nr XLV/351/10  w dniu 14 kwietnia 2010 r. nadała tytuł Honorowego Obywatela Miasta Rawa Mazowiecka biskupowi Józefowi Zawitkowskiemu.

Wręczenie  dyplomu i legitymacji odbyło się w Miejskim Domu Kultury w Rawie Mazowieckiej w dniu 10 czerwca 2010r. w czasie uroczystej sesji Rady Miasta Rawa Mazowiecka z okazji 20-lecia samorządu.

Życiorys

Biskup Józef Zawitkowski  syn Bronisława i Marii z domu Skrętowskiej urodził się 23 listopada 1938 roku  we wsi Wał parafia Żdżary. Jest pierwszym z pięciorga rodzeństwa (dwie siostry i dwóch braci). Ochrzczony został  w kościele parafialnym w Żdżarach  przez ks. Wojciecha Bryne. Szkołę podstawową rozpoczął w Rudkach, a klasy od piątej do siódmej skończył w Żdżarach. Bierzmowanie otrzymał z rąk biskupa Zygmunta Chormolińskiego. Szkołę średnią ukończył w Małym Seminarium w Gostyniu Poznańskim i w Warszawie przy ulicy Kawęczyńskiej. W 1956 roku wstąpił do Seminarium Warszawskiego, które ukończył w 1962r. Wyświęcony na kapłana 20 maja 1962 roku w Warszawie przez Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Był wikariuszem w Krośniewicach, Legionowie, w parafii Nawrócenia Świętego Pawła w Warszawie, w parafii Świętego Zygmunta ma Bielanach w Warszawie i w katedrze Warszawskiej, a jako rezydent w parafii Dzieciątka Jezus na Żoliborzu. Był również pracownikiem Wydziału Duszpasterstwa  Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. W roku 1978 został proboszczem parafii w Gołąbkach, który w stanie wojennym ukrywał działaczy „Solidarność”, a  w 1984 roku proboszczem w kolegiacie Łowickiej.  Mianowany biskupem pomocniczym  Biskupa Warszawskiego  Kardynała  Józefa Glempa – Prymasa Polski w archidiecezji warszawskiej 26 maja 1990 roku. Sakrę biskupią otrzymał  9 czerwca 1990 roku w Łowiczu. W latach 1990-1992 sufragan łowicki  w archidiecezji warszawskiej, następnie biskup pomocniczy  w diecezji łowickiej, wikariusz generalny  kurii łowickiej. Mianowany biskupem pomocniczym dla nowoutworzonej  Diecezji Łowickiej w dniu 25 marca 1992 roku. Oprócz normalnych prac parafialnych był duszpasterzem służby zdrowia w diecezji, dyrektorem Instytutu szkolenia Organistów.

Biskup wygłosił wiele kazań  podczas niedzielnych  mszy  świętych transmitowanych  z  kościoła Św. Krzyża w Warszawie  w I programie Polskiego Radia  od 1990 roku ( tzn. od początku  transmisji mszy świętej w radiu ) do 2006 roku.
Ukończył studia muzyczne w Instytucie „Musica Sacra” w Aninie, a następnie muzykologię na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie .
Jest kompozytorem małych form muzycznych dla chórów, zespołów wokalnych. Drukuje też swoje  utwory pod pseudonimem  ks. Tymoteusz. Jako ksiądz  Tymoteusz  wydał między innymi popularny modlitewnik  Pt. „Panie mój”, książki „…. Będę z Panem gadał”, „To jest ktoś”, jest autorem pieśni „Panie dobry jak chleb” ( słowa) do której muzykę napisał ksiądz prałat Wiesław Kądziela.
Jego zawołanie biskupie brzmi „ Serwus et Filus Ancillae” Uczynił to z myślą o Matce Bożej, matce kościoła, matce Ojczyźnie i matce rodzonej, którą tak często z miłością wspomina. Jego herbem są pelikany łowickie i lilia – symbol Matki Bożej, którą za Łowiczanami nazywa Księżną Łowicką.

5 listopada 2007 roku biskup Zawitkowski został odznaczony medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Ma już honorowe obywatelstwo  Łowicza, Skierniewic, Nowego Miasta nad Pilicą, Powiatu Rawskiego, Krośniewic, Lipiec Reymontowskich, Warszawy.

W swoich kazaniach biskup Józef Zawitkowski głosi umiłowanie człowieka, wyznawanie chrześcijańskich wartości, pokazuje historię współczesną naszej Ojczyzny poprzez ukształtowanie świadomości Polaków, dba o tradycję, mówi o rodzinie i rodzinnym patriotyzmie, szacunku dla ojca i matki, miłości do regionu w którym się żyje i do kraju. Kaznodziejstwo biskupa Zawitkowskiego jest wołaniem o Boga przychodzącego dzisiaj do człowieka, którego jednak nie zawsze można rozpoznać. Wybór kazań nie jest przypadkowy- roztacza wizje nowej Europy i świata, chce aby świat miał duszę i stał się światem chrystusowym.

Jego kazania zarówno w swojej budowie literackiej, jak i sposobie wygłaszania są czymś więcej niż kaznodziejstwem, są poezją, rodzajem sztuki. Jego homilie odnajdują swoje źródło w głębi ludzkiej duszy, w której spotykają się ze sobą poczucie piękna i harmonii, tajemnica jedności rzeczy i pragnienie nadania sensu własnemu życiu. Kazania pokazują jak odkryć piękno Boga w słowie i całej otaczającej rzeczywistości.